Vermoeidheid na kanker en wat je eraan kan doen

“Je zal moe zijn.” Dat zeggen ze vaak nog vóór je eerste chemo. Alsof het erbij hoort, alsof het onvermijdelijk is.

Mijn ervaring?

Ja, vermoeidheid is één van de meest voorkomende bijwerkingen, maar we stellen ons blijkbaar te weinig de vraag of er nog een andere reden kan zijn dat we moe zijn.

En moeten we ons altijd verschuilen achter een oorzaak?

Zouden we niet beter op zoek gaan naar oplossingen of mogelijkheden?

Elk lichaam en elk traject is anders

Ik zie het veel te vaak: kankersurvivors die maanden, soms jaren na hun behandeling nog altijd kampen met een lijf dat niet meewil. Ze voelen zich leeg, uitgeput. En dan volgt meestal de uitleg: “Het is normaal, ik heb chemo gehad.”

Of: “Het zal wel de leeftijd zijn...”. Alsof de ‘verklaring’ genoeg is om niets te veranderen.

🤷‍♀️

Rust is belangrijk, maar rust roest ook

Laat vermoeidheid geen excuus worden

Ik zeg het soms wat streng (met de beste bedoelingen): blijf niet hangen in “het is nu eenmaal zo”. Aan wat je hebt meegemaakt kan je niets veranderen. Maar wél aan hoe je ermee omgaat.

Ja, rust is belangrijk. Maar rust roest ook.

Ik zie mensen die blijven stilstaan. Die wachten tot de vermoeidheid ‘overgaat’. En die zich steeds slechter gaan voelen omdat het niet gebeurt. En precies daar maakt beweging (hoe klein ook) het verschil.

Niet enkel omdat je er fitter van wordt, maar ook omdat je je lichaam weer leert vertrouwen. Omdat je mentaal sterker wordt. Omdat je even niet denkt aan alles wat niet meer lukt, maar aan wat je wél nog kan.

Je voelt de zon op je snoet!

Doe wat je graag doet

Beweging hoeft geen straf te zijn. Integendeel. Kies iets waar je plezier in hebt. Want op die momenten verleg je je aandacht, kom je uit je hoofd en voel je die vermoeidheid minder.

Tijdens een wandeling denk je niet aan je gewrichtspijnen. Je voelt alleen de zon op je snoet of de frisse wind in je haren. Je hoort de vogels, ruikt het gras. Je leeft weer, in plaats van te overleven.

En ja, je mag vermoeidheid toelaten, maar zie die als een signaal, niet als eenexcuus. Voel waar je grenzen liggen, maar geef niet op.

Want ook al voelt het traag, ook al lijkt het weinig: elke stap is een stap vooruit. Wie vandaag vijf minuten wandelt, kan dit volgende week misschien al tien of vijftien minuten.

Het gaat niet om kilometers of prestaties. Het gaat om vooruitgang – fysiek én mentaal.

Misschien is beweging wel het wondermiddel dat je nu nog mist in je herstel.

______

Heb je hulp nodig om de eerste stappen te zetten naar een actiever leven? Geen

zorgen, je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben er om je te begeleiden, op een manier

die bij jou past: prettig, zonder druk en volledig afgestemd op wat voor jou haalbaar

is. Samen vinden we een weg die goed voelt voor jou.

Geef me een belletje op 0491 73 42 04 of stuur een mail naar lust.ulla@gmail.com

en dan leer ik jou graag beter kennen!