Het was mijn eerste keer, in al die tijd.
Voor de eerste keer maakte ik mee wat bijna iedereen ooit al eens meemaakte.
Dé PCR-test.
Telkens opnieuw kreeg ik de tranen in mijn ogen wanneer ik naar het nieuws keek en zag hoe bijna iedereen hun hoofd verder en verder achteruit trok om die pijn toch nog maar een seconde langer uit te stellen. Nu snap ik hen, allemaal.
Maar ik ben terug, levend en wel. Ik heb geluk gehad. Buiten een snotneus 🤧 en 2 nachten slapen in een kamer geurend naar Vicks, heb ik er fysiek weinig van gevoeld.
Is het het vaccin, mijn fitheid of toch geluk? Geen idee.
Die quarantaine daarentegen 😥.
Ik had het moeilijk om 10 dagen thuis te blijven, 10 dagen niemand te zien, 10 dagen het gevoel hebben dat mensen bang van je zijn, 10 dagen geen knuffel krijgen, 10 dagen aan de kant gezet te worden.
Ik had het moeilijk, want ik was jarig en ik kon niemand trakteren, ik kon de verjaardagszoenen niet in ontvangst nemen, ik kon mijn familie niet uitnodigen op dat geplande ontbijt. Niks, nada,...
Quarantaine is écht niet oké.
Gelukkig ben ik een beetje rebels. Rebels om een beslissing te nemen tegen de wet in. Rebels om toch naar buiten te glippen 's morgens vroeg om te genieten van ons dagelijks wandelingetje. Rebels om op mijn verjaardag nog een extra wandeltocht te maken op den buiten en zo Tineke vanop 50 meter afstand horen roepen: "GELUKKIGE VERJAARDAG" (merci Tineke, het heeft écht deugd gedaan).
Op mijn doktersbriefje stond duidelijk "De patiënte mag het huis niet verlaten".
Was ik dokter geweest, ik zou totaal ander advies geven.
"Ga naar buiten en word mentaal sterker." Want je brengt niemand in gevaar wanneer je 's morgens vroeg gaat wandelen. Je brengt niemand in gevaar wanneer je tussen de velden, ver van alle drukte, gaat stappen.
Je geneest gewoon veel sneller. Ik toch.