Je zal me nooit horen zeggen "alles komt goed", maar ik probeer steeds op zoek te gaan naar mogelijkheden, oplossingen, naar het positieve, het mooie.
"Aardig" klinkt voor mij mooi.
Na mijn diagnose schreef ik naar alle mensen die wekelijks enthousiast meesprongen in mijn aerobicles een briefje (dat springen was toen nog op de beats van de hit Children van Robert Miles, als je het hoort zal je het de rest van de dag lopen neuriën, je bent verwittigd).
Ik schreef hen een briefje om hen op de hoogte te brengen, een briefje waarin ik hen vertelde dat er iets kwaad-aardigs in mijn borst zat. Het woord kwaad in hele kleine lettertjes, het woord aardig in sierlijke grote letters.
16 Jaar later kreeg ik te horen dat mijn briefje nog steeds bij iemand aan de koelkast hangt, tussen de kopvoeter-tekeningen van de kleinkinderen en de afgebleekte prentkaarten uit Kreta en Maleisië. Het deed me deugd om dit te horen.
Het is me gelukt om het positieve te vinden. Voor mezelf, maar dus ook voor de lieve oma van die kleinkinderen.
